Шмат смерцяў і катаванні: што дзеецца ў калоніі, дзе трымаюць Віктара Бабарыку

Спробы атрымаць нармальную медыцынскую дапамогу могуць скончыцца ШІЗА, працягвае суразмоўца.

— Начальнік калоніі [былы начальнік калоніі Андрэй Пальчык. — Еўрарадыё] і яго намеснік практычна кожны дзень збіваюць людзей. Гэта адбываецца ў ШІЗА. Гэта асобная тэрыторыя, якая ахоўваецца, там бегаюць алабаі. І адтуль інфармацыя ў лагер не прасочваецца.

Калі я выйшаў пасля першага месяца ў ШІЗА, у мяне многія пачалі пытаць, ці прыходзіў Пальчык мяне збіваць. Я здзівіўся, бо мяне не збівалі, але потым даведаўся, што гэта звычайная практыка.

Начальнік ПК біў, смяяўся і прасіў не павышаць голас

Звычайна Аляксандр быў у ШІЗА адзін, але аднойчы кароткі тэрмін правёў у камеры з іншымі зняволенымі. Там ён зрабіўся сведкам збіцця свайго суседа.

— Начальнік асабіста і яго намеснік білі чалавека. Ён крычаў, падаў, а Пальчык смяяўся і казаў: "Не крычы на супрацоўнікаў адміністрацыі". Гэта адбываецца пастаянна. Калі я даведаўся навіну пра Бабарыку, то здзівіўся, бо яны імкнуцца ўсё схаваць. Вывозяць у бальніцу ў самых крайніх выпадках.

Смерцяў шмат у лагеры. Ад хвароб, ад кавіду было шмат смерцяў. У гэтых выпадках у бальніцы не вывозяць усё адно. Толькі ў самых крайніх выпадках.

Аляксандра вывезлі ў бальніцу пасля таго, як ён парэзаў сабе рукі.

— Начальнік лагера забараняў гэта рабіць. Яму дактары казалі, што трэба везці, што яны на месцы нічога не зашыюць. Ён сказаў, каб самі разбіраліся. Гадзіны тры ішлі перамовы. У выніку медыкі адмовіліся нешта са мной рабіць, і мяне павезлі ў наваполацкую бальніцу, у якой пабываў Віктар Бабарыка.

У бальніцы сказалі, што Аляксандра трэба там пакінуць, але канваіры забралі яго, адказаўшы, што ён будзе ляжаць у бальніцы калоніі.

— Гэтага не адбылося. Мяне прывезлі перабінтаванага і зноў зачынілі ў ШІЗА. У лагеры стараюцца нават, каб самі зэкі не ведалі, што адбываецца ў ШІЗА. З бальніцы гэтая інфармацыя значна прасцей выходзіць.

“Рэжым утрымання там заточаны пад катаванні”

— Дапусцім, чалавеку мяняюць рэжым утрымання і адпраўляюць у крытую турму. Гэта вырашае суд. Але да таго, як чалавек з'едзе, яго паўгода ўтрымліваюць у ПКТ заўсёды, як у турме. Або, калі тэрмін невялікі, гэта адбываецца за паўгода да выхаду чалавека. Гэта значыць, яго ізалююць ад грамадства. Бабарыка якраз у гэтай сітуацыі быў.

Вадзім амаль паўгода на волі. Ён адзначае, што маральна зрабілася лягчэй, але зняволенне вылілася ў праблемы са здароўем.

— Знаходжанне ў стрэсе на псіхічным стане вельмі моцна адбіваецца. Ты баішся ўсяго. Ідзеш адзначацца ў РАУС, бачыш людзей у пагонах — і ў цябе асацыяцыі ўзнікаюць з катаваннямі, жорсткім утрыманнем у калоніі. Проста паранаідальныя ўсплёскі адбываюцца. Ты пачынаеш усяго баяцца, адключаеш тэлефон нават пры зносінах на бяскрыўдныя тэмы. Баішся мець зносіны адкрыта нават з людзьмі, з якімі блізка дачыняўся.

І фізічна ў маім узросце гэта было цяжка. Пастаяннае знаходжанне ў кайданках. Пастаянна брудная вада з іржой і незразумелая ежа, якую на гэтай жа вадзе гатуюць. Цяпер за мяжой я адчуваю сябе больш-менш камфортна. Але калі бачыў машыну на беларускіх нумарах, а не дай бог гэта сіні бус, я адразу шукаў, куды ўцякаць, — заключае Вадзім Хіжнякоў.