Які вайфай у Палацы Незалежнасці? Працяг размовы "Натулі" і "Дзімы"

20/11/2020 - 12:31

Дзмітрый Баскаў і Наталля Эйсмант на аўтапрабегу "За Беларусь" / TUT.by

Дзмітрый Баскаў і Наталля Эйсмант на аўтапрабегу "За Беларусь" / TUT.by

Экстрэмісцкі тэлеграм-канал апублікаваў 20-хвілінны запіс некалькіх тэлефонных званкоў. Нехта "Дзіма" дамаўляецца з "Натулікам" пра сумесную паездку "ў двары", дзе ёсць "стужачкі". Крыніца інфармацыі сцвярджае, што гэта Наталля Эйсмант, прэс-сакратарка Аляксандра Лукашэнкі, і Дзмітрый Баскаў, кіраўнік Федэрацыі хакея Беларусі і галоўны трэнер хакейнай каманды Лукашэнкі.

У першай і ў другой размовах згадваюцца некалькі прозвішчаў. Такія ж прозвішчы носяць высокапастаўленыя сілавікі: Шахраеў, Кубракоў. У трэцяй частцы гучыць прозвішча Караеў (так завуць экс-міністра ўнутраных спраў). Згадваецца абрэвіятура СБП — гэтаксама скарачаецца назва Службы бяспекі прэзідэнта. Яшчэ знаёмае прозвішча — Шакута, яно часта гучыць у абмеркаваннях забойства Рамана Бандарэнкі на "Плошчы Перамен". І прозвішча Захараў — хакейны трэнер з такім прозвішчам даўно блізкі да Лукашэнкі.

Пацвердзіць сапраўднасць званкоў немагчыма. Аднак у дні, калі былі зробленыя запісы (18 і 19 кастрычніка), чалавек, падобны да Дзмітрыя Баскава, быў заўважаны сярод тых, хто зразаў белыя і чырвоныя стужачкі ў дварах у жылым комплексе "Мегаполіс". Крыніца Еўрарадыё пацвярджае, што жаночы голас належыць прэс-сакратарцы Лукашэнкі. Наталлю Эйсмант таксама апазналі ў ліку "візіцёраў" у той двор.

Што ж планавалі, што абмяркоўвалі ўсе гэтыя блізкія да Лукашэнкі людзі?

Званок №3. Кіроўца выпіў не "Масандру", а піва

— Алё.

— Дзіма, ну што?

— Ну, зара з кіроўцам разбіраюся.

— Дык ёсць ці няма?

— Мой кіроўца ўжо піва выпіў.

— Ах-ха-ха, выдатны кіроўца!

— Ну, нядзеля, ён з вёскі прыехаў, выпіў піва.

— Раніцай выпіў, можна [неразборліва, хутчэй за ўсё "нічога не рабіць". — Еўрарадыё]…

— Ранкам выпіў — дзень свабодны.

— Ну ... тэлефануйце — не тэлефануйце, я ўжо ніяк не магу.

— Так-так-так.

— Ну ёсць яшчэ адзін. Не, ёсць яшчэ адзін кіроўца.

— Ага.

— Але я як бы так... не тое каб не. Ён быццам бы нармальны, усё, але неяк ніколі з ім нікуды не ездзіў, таму так.

— Слухай, тут пытанне яшчэ такое. Я зараз размаўляла з Караевым [Юрыем Караевым завуць на той момант міністра ўнутраных спраў, а цяпер памочніка Аляксандра Лукашэнкі па Гродзенскай вобласці. — Еўрарадыё], і ён сказаў, што ёсць задача не проста нават ставіць на месца, а ён наконт нас толькі што размаўляў з... ну, зразумела. І тыпу забіраць. Дык я вось думаю: мы іх куды будзем пакаваць, мы што, потым разам паедзем ці як? ["Натуля" смяецца. — Еўрарадыё].

— Угу.

— Ну так, у багажнік.

— Ну... [зноў смяецца. — Еўрарадыё] Дзіма, я, карацей, удакладню. Глядзі. Так, што ты мне тут даслаў, я ўжо бачу…

— Я табе даслаў нумар Шакуты... Машыны і мой нумар.

— Так, добра, ну, на ўсялякі выпадак.

— Стоп, дык і тады на адразу ж нумар Захарава [Міхаілам Захаравым завуць вядомага ў мінулым хакеіста, а цяпер хакейнага трэнера. — Еўрарадыё] машыны: два нулі, дваццаць, А-А, сем.

— Так, а гэта твая машына, ты на ёй адразу едзеш?

— Так, я на ёй адразу прыязджаю, так, потым мы забіраем Захарава машыну.

— Слухай. Ну, як бы нумары MI [у ДАІ сцвярджаюць, што гэта звычайныя нумары, але ў народзе іх лічаць міністэрскімі. — Еўрарадыё], гэта наогул агонь.

— Мы ж здымем іх.

— Блін, нешта мне кажа Караеў не здымаць. Ладна... Нуль, нуль…

— Дваццаць, А-А, сем.

— Ага.

— Гэта таксама машына федэрацыі, Захарава.

— Ага. Добра. Так, глядзі, Дзіма, скажаш свайму сябру, у яго ж ёсць інструмент баявы і не толькі.

— Якому сябру?

— Ну, самаму баявому.

— Дзіму [Шакуту. — Еўрарадыё]?

— Дзіму, так.

— Каб узяў?

— Так, вядома, Караеў сказаў, што так, што ў яго ёсць.

— Ага, добра.

— Мы тут бяром яшчэ... ну, карацей, рознае, зара я табе фоткі прышлю.

— Так, прышлі. Дык што, мне таксама браць? У мяне таксама ёсць.

— Блін, ну табе... Я вось я не ведаю. Зараз я спытаю ў яго паралельна.

— Мне шэф казаў браць.

[смяюцца. — Еўрарадыё]

— Дзіма, гэта ўсё, мы як на вайну. Так, добра, гэта, гэта... далей яшчэ якое было пытанне. Каб той узяў. Блін, зноў нешта інтэрнэту няма. Якія яшчэ пытанні былі.

— А ты на вайфай паспрабуй.

— Ды які вайфай у Палацы Незалежнасці, блін, ты чаго?

— А што, няма, няма, так?

— У палацы ніколі няма і не было. Ну, часам на самыя буйныя мерапрыемствы сюды спецыяльна прыязджае Белтэлекам і кантраляваны вайфай пад пашпарт і пароль аддае.

— Я зразумеў, зразумеў.

— Ну не, зара ўжо, напэўна, ўрубіцца... Ага-ага…

[на заднім плане ў "Дзімы" крычыць дзіця]

— Весела ў цябе?

— Што-што?

— Весела ў цябе.

— А, так, аха-ха.

— Блін, ну быццам бы ўсё. Так, Дзіма прыедзе на сваёй машыне.

— Я на бусе прыеду, так, і другі бус, прывязе кіроўца, я зара яму скажу.

— Дык а ты прыедзеш разам з Пашам…

— З Паўлам і Жанетай [магчыма, Волчакамі, згаданымі ў папярэдняй размове. — Еўрарадыё], так.

— І Жанетай, ага.

— Добра, я забіраю Ганну. Аню. Лена прыязджае сама, Сяргей з... Э-э-э, Дзіма з Ксеніяй прыязджаюць самі. Ну нібыта ўсё тады. Зразумела.

— Ну ўсё.

— Ну ўсё, ах-ха-ха.

— Ты мне скажы, мне браць ці не браць?

— Ну, я зара... Мне скажа міністр. Ну, таму што ў мяне ёсць адзін такі, з... гумовым.

— Ну, прыкольна.

— Але ён мне сказаў яго ўзяць табе.

— Каму?

— У мяне ёсць адзін з гумай, ён мне сказаў табе яго ўзяць. Але я яго не моцна збіралася, таму што я ж, ну, як бы... Яны мне паказалі ўсё, ну гэта. Таму я не ведаю нават. Ну, паглядзім. І для іншых на ўсялякі выпадак возьмем, ну, такое…

— Ага, зразумеў.

— Так, зберагальны рэжым [смяюцца. — Еўрарадыё].

— Парасоны, так?

— Так, парасоны, палачкі.

— Ага, давай, пакуй.

[смяюцца. — Еўрарадыё]

— Ты нейкі, не ведаю, не такі.

— Чаго? Нармальна, таму што я па тэлефоне, звычайнай сувязі, не ведаю, што тут можна казаць.

— Ну так. Ну добра, прагуляемся проста ўвечары.

— Так. Папшыкаем…

— Пагуляем.

— ...аэразольчыкамі.

— Добра. Усё, калі што, на сувязі.

— Так, 20:30, так.

— 20:30. Да сустрэчы.

— Так, усё, давай.

— Давай.

— Давай-давай, пакуль.

Частка чацвёртая. Трэба нешта акрамя "Масандры"

— Алё.

— Дзіма, я як звычайна, я толькі выйшла з палаца, з шэфам доўга гаварыла, бляха-муха, мне яшчэ пераапрануцца. Спазняюся, як звычайна.

— А ты падкажы... Я зразумеў. Мы ж туды, дзе мы цябе высаджваем. Дзе ты жывеш?

— Так, дзе вы мяне высаджваеце. На цэнтральны ўваход, на царскія вароты.

— Усе мы на месцы, карацей, ужо.

— А вы ўжо на месцы? Я на сваёй машыне, зара праз дзесяць хвілін буду праязджаць, там яшчэ пераапрануся за пяць хвілін і выходжу.

— Давай.

— Угу.

[наступны званок]

— Натуль, так?

— Дзіма. ["Натуля" смяецца. — Еўрарадыё] Дзіма. Ну я не буду браць віно, так?

["Дзіма" смяецца. — Еўрарадыё]

— Я не разумею тваіх рэакцый. Я разумею, што ўсе саромеюцца…

— Не, гэта ёсць крыху, але рэч у іншым... Хто за рулём наогул? У нас адзін кіроўца, хто другі кіроўца?

— Дык а тых хлопцаў кіроўца, які на джыпе на чорным.

— Тыя хлопцы, у іх ёсць кіроўца, так?

— Блін, Дзіма, ты піў ужо ці не?

— Па-мойму, іх двое.

— Яны мне сказалі, што ў іх ёсць кіроўца.

— Так?

— Ты можаш да іх падысці?

— Зара спытаю.

[наступны званок]

— Дзіма.

— Так, глядзі, кіроўца ёсць у іх, у хлопцаў гэтых, таму мой кіроўца федэрацыі садзіцца ў белую машыну, а адзін садзіцца ў "захараўскую" чорную. Але тады ў нас плюс адзін, ну, дзесьці будзем тут гэта, цясніцца.

— Ды пацяснімся, вядома, супакойся, якая розніца.

— Ну давай, усё.

— Дык што мне браць?

— Ну, браць усё, што ёсць, бяры.

— Прост паўскрыні?

— Ды не, ну, вядома, не.

— Ну добра, добра.

— Давай. Значыць, мы ля дома праз пару хвілін.

[наступны званок]

— Натуля, я думаў, мы паедзем да нас туды.

— Я таксама думала, але хлопцы баявыя павезлі нас у самы эпіцэнтр, там, дзе, блін, па пяцьсот выходзяць... Мы ж, блін, не ў дзіцячым садзе, у нас жа ўзорна-паказальная брыгада [смяецца. — Еўрарадыё].

— Па нашых — гэта па якіх?

— Ну, проста мы глядзім, тут нікога няма.

— Ну давай да нас.

— Ну добра, зараз выязджаем.

[наступны званок]

— Алё.

— Дзім, давайце пройдземся па гэтых дварах. Або праедземся, або пройдземся. Проста там, здаецца, калі ўглыб зайсці, то там стужкі, муралы і ўсё такое адназначна можа быць.

— Ну так, так.

— Ну раз ужо прыехалі, давайце пройдземся, а потым пройдземся па "Алімпіку" і вырашым, куды далей.

— Так, вядома.

[наступны званок]

— Так, Дзіма. Куды ідзём?

— Слухай, ну, тут усё зачышчана…

— Я думала, цябе там б'юць.

— Тут раней ліхтары былі бел-чырвона-белыя.

— Ну, вяртайся тады, едзем на Несцерку [ГЦ на вуліцы Багдановіча. — Еўрарадыё], потым на Азярцо, а потым працуем па Дзяржынскага [ў гэтыя дні людзей, падобных да Эйсмант і Баскава, заўважылі падчас зразання стужак у ЖК "Мегаполіс" на праспекце Дзяржынскага. — Еўрарадыё].

— Давай.

[наступны званок]

— Так, Дзіма.

— Што, куды едзем.

— Глядзі, Жанета ж сказала, што Азярцо, Несцерка, па меры аддалення аб'ектаў. Несцерка ж, напэўна, бліжэй за ўсё, потым Азярцо, потым Дзяржынскага.

— Давай-давай-давай, угу.

— Ну так, проста я не ведаю там…

— На Несцерку давай.

— Ага, так. Давай, давай на Несцерку.

[наступны званок]

— Так, Дзіма.

— Усё, праязджайце наперад і направа, там вялікі гараж.

— Дык мы ж за вамі стаім... А, дык ты яго знайшоў?

["Натуля" тлумачыць дарогу камусьці, кажа, што там вялікае "поле для дзейнасці"]

[наступны званок]

— Дзіма.

— Алё.

— Так, Дзіма.

— На Азярцо, так?

— Ну так.

— Тады праедзем тут, як мы ехалі, дзе "Сябры", праедзем праз табакерку, там не паспелі зафарбаваць сёе-тое.

— Давай, вядома, так ... Ну, мы за вамі.

[наступны званок]

— Алё, а кубачкі ёсць?

— Няма, Дзіма, кубачкаў…

— А, вы так?.. А вунь "Дамашні" крама! Хадзем.

— Мы ніяк яшчэ. Гэта... Мы не пілі, мы вам цэлую бутэльку далі, гэта мы разлілі, калі перадавалі з рук у рукі. Мы яшчэ тут не пілі. Аня ўсё прапаноўвала спыніцца каля нейкай крамы, збегаць па кубачкі.

— А вось якраз, вось тармазіце тут.

— Давай, ідзі ў краму. І купі чаго-небудзь нармальна, а то што, мы будзем віном душыцца?

[наступны званок]

— Так, Натуль.

— Карацей, я, слухай, там крыху далей, калі праехаць, таксама ўздоўж дарогі стужкі. Аляксандр Пятровіч [Аляксандрам Барсуковым завуць таксама экс-намесніка кіраўніка МУС, а цяпер інспектара па Мінску. — Еўрарадыё] прапанаваў, каб мы выйшлі хуценька, іх пазразалі, а ён сам разам з АМАПам непадалёк нас прыкрые…

— Давай, давай, паехалі.

— Давай, мы тады едзем.

[наступны званок]

— Дзіма, карацей, там з іншага боку двара, з іншага боку дома... Выяўлены яшчэ стужкі. І Барсукоў нам прапанаваў, каб мы вярнуліся адны як пераможцы і спакойненька сталі рэзаць яшчэ там. А яны адстануць ад нас і будуць увесь час дзесьці непадалёк.

— Я зразумеў, ну давай, мы за табой.

— Ну як? Вы абмяркуйце паміж сабой.

— Так, давай, паехалі.

— Ну добра.

— Давай.

Каб сачыць за галоўнымі навінамі, падпішыцеся на канал Еўрарадыё ў Telegram.

Мы штодня публікуем відэа пра жыццё ў Беларусі на Youtube-канале. Падпісацца можна тут.