"Аднадушнасць — прэрагатыва аўтарытарных": прынцыповага расколу ў дэмсілах няма

Дэмакратычныя сілы не расколатыя, бо ніхто не адступіўся ад пазіцый 2020 года. Адбываецца нармальны дэмакратычны працэс, калі розныя сілы могуць спрачацца, лічыць сацыёлаг і старшы даследчык Цэнтра новых ідэй Генадзь Коршунаў. Няма расколу нават у беларускім грамадстве, але ён можа паўстаць паміж тымі, "хто з'ехаў", і тымі, "хто застаўся". Еўрарадыё даведалася, як такое магчыма.

"Нехта стаў на бок рэжыму? Здаецца, не"

— Раскол — гэта катастрафічнае наступства пэўнай падзеі, што якасна змяняе сістэму, у рамках якой гэта падзея адбылася, — падкрэслівае Коршунаў.

Раскол, па сутнасці, разбурае сістэму. Напрыклад, калі адбываецца нешта, падштурхоўвае адзіную царкву хрысціцца па-рознаму або пару разысціся.

— Пра раскол у апазіцыйна-дэмакратычных шэрагах — у мяне ўсяго пара-тройка простых пытанняў. Хто ад каго адкалоўся? Нехта з тых, хто адкалоўся, заклікае адмовіцца ад базавых патрабаванняў 2020 года? Нехта выступае з ідэяй "перагарнуць старонку"? Нехта стаў на бок рэжыму? Здаецца, не.

Усе вядомыя мне палітычныя суб'екты і лідары меркаванняў, якія выступілі з прадэмакратычных пазіцый у 2020 годзе, захоўваюць свае патрабаванні і ўстаноўкі. Са стратэгічнага пункту гледжання ўсе значныя (вядомыя мне) суб'екты застаюцца ў адзіным каштоўнасным полі і рухаюцца ў адзіным стратэгічным рэчышчы.

Тэма расколу раскручваецца ў пагоні за клікбэйтнымі загалоўкамі, калі медыя звяртаюць увагу на малазначныя рэчы. Таксама рэч у нашым постжнівеньскім досведзе. Паколькі здаецца, што грамадства павінна быць аднастайным і маналітным, як і апазіцыя, перакананы эксперт.

"Замілавальная аднадушнасць — прэрагатыва аўтарытарных супольнасцяў"

Сярод дэмсілаў ёсць супярэчнасці ў тым, як дасягаць стратэгічных мэтаў. Выносіцца і смецце з хаты праз нерэалізаваныя амбіцыі і абмежаваныя рэсурсы. Аднак гэта добра і зусім не раскол, перакананы Генадзь Коршунаў.

Магчымасць расколу ёсць, але крыецца не ля палітычных полюсаў. Пакуль яна толькі патэнцыйная.

— Яна палягае ў адрозненнях, якія назапашваюцца паміж тымі, "хто з'ехаў", і тымі, "хто застаўся". Небяспека тут не ва ўзаемных абвінавачваннях, якія раптоўна прарываюцца (улічваючы ступень траўматызацыі і тых, і другіх), а ў тым, што назапашваецца розны досвед — вельмі розны і вельмі эмацыйна насычаны. Розная штодзённасць, розныя праблемы. Гэта робіць нас рознымі, абцяжарвае зносіны і аслабляе сувязі, якія назапасіліся.